Εγώ είμαι οροθετική. Αλλά ο σύζυγός μου όχι!
Διάλεξα να το ξέρουν πολύ λίγοι, οι "εκλεκτοί". Στο κάτω κάτω τι νοιάζει τους άλλους για μένα?
Στη μητέρα μου δεν το είπα για να μη στενοχωρηθεί και ο μπαμπάς μου δεν ζει πια!
Κάποιες στιγμές θέλω να φωνάξω: Γιατί?
Μου περνάει όμως γρήγορα! Τότε σκέφτομαι πάλι την δουλειά μου που με γεμίζει και δεν σκέφτηκα να την αφήσω ποτέ
Σκέφτομαι πως η ζωή είναι δικαίωμά μου και πρέπει να το διεκδικήσω.
Ωρες ώρες αισθάνομαι ξεχωριστή!!
Ο σύζυγός μου λέει ότι το AIDS είναι μεγάλο σχολείο και πράγματι έχει απόλυτο δίκιο!
Νομίζω πως έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Δίνω σημασία σ' αυτά που αξίζουν πραγματικά, χαίρομαι με πολύ απλά πράγματα, δεν σκορπάω άσκοπα το χρόνο μου
Δεν έχω ιδιαίτερο άγχος και πάνω απ' όλα συγχώρεσα εκείνον που έγινε αιτία να κολλήσω την ασθένεια και νιώθω τόσο ανάλαφρη την ψυχή μου.
Ε.