Είμαι ο Κ.
Πριν από λίγο καιρό ένας φίλος μου ζήτησε να δώσω αίμα για αυτόν.
Όπως και έκανα!
4 ημέρες μετά χτύπησε το τηλέφωνο.
Κύριε Κ., παρακαλώ περάστε από το νοσοκομείο για υπόθεσή σας.
Θυμάμαι ότι έκλεισα το τηλέφωνο αλλά είχα καταλάβει απολύτως τι είχε συμβεί.
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να κάνω είναι ότι μπήκα κατευθείαν στο μπάνιο και πλενόμουν επί ώρες με πολύ ζεστό νερό.
Ένιωθα ότι κάνοντας ένα μπάνιο θα φύγει ο ιός από πάνω μου, όπως ο ιδρώτας.
Την επομένη μέρα πηγαίνω στο νοσοκομείο ξαναδίνω αίμα και πλέον ρωτάω κατάματα για τι πράγμα ψάχνουμε?
Φοβήθηκαν να μου το πουν.
Μου είπαν ελάτε σε 2 μέρες.
Εγώ είπα δεν μπορώ σε 2 μέρες, θα κοιτάξετε να βγει άμεσα το αποτέλεσμα της εξέτασης.
Με άκουσαν και έβγαλαν το αποτέλεσμα την ίδια μέρα.
Ήταν ΘΕΤΙΚΟ.
Θυμάμαι ότι άκουσα στο μυαλό μου ένα πυροβολισμό.
Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωθα ότι με είχαν στήσει σε ένα τοίχο και με εκτελούσαν.
Πηγαίνω την επόμενη μέρα πλυμένος καθαρός και με το που με βλέπουν μου λένε πηγαίνετε στο τάδε γραφείο και περιμένετε.
Πριν κάτσω, ζητάω λίγο νερό και αρχίζω και συνομιλώ με τη γραμματέα του γιατρού μου.
Μιλάμε για τη κρίση και την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα.
Διακόπτεται η κουβέντα μας.
Μπαίνει ο γιατρός με μια επίσης γλυκύτατη (καλή της ώρα) επίσης συνάδελφό του και μου ανακοινώνουν το αποτέλεσμα.
Χαμογελώ και του λέω ότι στη φουρτούνα φαίνονται τα γερά σκαριά.
Χαμογέλασα, δεν έκλαψα, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να λυγίσει μπροστά τους.
Είπα: λυπάμαι όχι γιατί μου συμβαίνει.
Απλά τους είπα ότι έχω κουραστεί πολύ στη ζωή μου για να φτάσω στα 31 μου χρόνια.
Έχω πολεμήσει τα πάντα.
Φτώχεια, ανέχεια, ανάγκη για σπουδές, απόρριψη από οικογένεια, ανάγκη για αγάπη και έρωτα, θανάτους φίλων (από άλλα αίτια).
ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ;
Τελείωσε η κουβέντα μας με τους γιατρούς λέγοντας μου ότι τους έβγαλα από τη δύσκολη θέση.
Το πήρα λέει πολύ ψύχραιμα.
Με συμβούλεψαν να πάω σε κάποιο ειδικό νοσοκομείο, όπως και έκανα την ίδια στιγμή.
Μπήκα μέσα στη γραμματεία με πολλά χαμόγελα και καλημέρισα τους πάντες.
Δεν ήμουν σε σύγχυση.
Απλά θυμήθηκα στενούς μου ανθρώπους να περνούν πόνο, αλλά να χαμογελούν για να μην δείξουν τη θλίψη τους.
Έτσι και εγώ, είπα μέσα μου: ποτέ μπροστά τους δεν θα λυγίσεις.
Θα χαμογελάς και θα είσαι μέσα στην ενέργεια.
Από εκείνο το πρωινό μέχρι σήμερα, πέρασαν 20 μέρες.
Μέσα στις επόμενες μέρες έχω ραντεβού για να με ενημερώσουν για την κλινική μου εικόνα.
Σε όλο αυτό είμαι μόνος από επιλογή.
Το ξέρουν μονάχα 2 άτομα και αυτά είναι μακριά.
Στο διάστημα των 15 ημερών έχω κλάψει μονάχα 2 φορές.
Νομίζω ότι ξέρω με ποιό άτομο και πότε έγινε το μοιραίο λάθος.
Εκείνο το βράδυ όχι μόνο δεν πήρε καμμία προφύλαξη, αλλά πολύ ταπεινωτικά με έβρισε που δεν τον άφησα να τελειώσει μέσα μου.
Όμως δεν τον αδικώ. Έφταιγα και εγώ που δεν πήραμε προφυλάξεις.
Αν τυχόν ποτέ τον δώ στο δρόμο δεν θα του πω κάτι.
Είναι βέβαιο ότι θα έχει τις ενοχές του κι αυτός κάποια στιγμή.
Δεν λυπάμαι για ότι έγινε.
ΕΦΤΑΙΓΑ.
Λυπάμαι που είμαι μόνος σε αυτό.
Δεν έχω μια αγκαλιά.
ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΜΕ ΛΥΓΙΣΕΙ.
ΘΑ ΤΟ ΣΕΒΑΣΤΩ, ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΕΒΑΣΤΕΙ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΟ AIDS.
KAI ΑΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ΠΙΑ.
Προσευχηθείτε να έχω καλά αποτελέσματα τις επόμενες μέρες.
Κ.
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
