Πριν από μερικό καιρό ένα από τα άτομα με τo οποίο είχα έρθει σε σεξουαλική επαφή, μου τηλεφώνησε και μου είπε “Έκανα τεστ για AIDS και βγήκε θετικό. Συγνώμη!” ... και μου κλείνει το τηλέφωνο.
Εκείνη τη στιγμή το μόνο που σκέφτηκα ήταν “και πολύ μου πέφτει που με ενημέρωσε, το λάθος ήταν δικό μου που απλά ποτέ δεν έθεσα το θέμα της προφύλαξης.”
Μετά από πολύ σκέψη και με δεδομένο το ότι μπορεί και εγώ να είμαι οροθετικός, αποφάσισα να πάω για εξετάσεις.
Νομίζω ότι αυτό ήταν ένα από τα λίγα λογικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου ως τώρα.
Μόλις χτές, μου ανακοινώθηκε από τον γιατρό ότι τελικά είμαι κι εγώ οροθετικός. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ένοιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.
Πίστευα ότι η τύχη μπορεί να είναι πάντα με το μέρος μου. Λάθος! Ίσως δεν πρέπει να την είχα προκαλέσει τόσο πολύ.
Από την άλλη πλευρά στην περίπτωση μου δεν πιστεύω ότι είναι θέμα τύχης ή ατυχίας. Απλά ήταν θέμα επικίνδυνης συμπεριφοράς.
Έπρεπε να το περιμένω. Ίσως τελικά δεν είχα αγαπήσει ή μάλλον δεν είχα σεβαστεί τον εαυτό μου όσο θα έπρεπε. Τώρα έστω και με τον δύσκολο αυτό δρόμο ήρθε η ώρα να δείξω στον εαυτό μου πόσο με νοιάζομαι.
Το πώς είναι να ζεις με τον ιό HIV δεν μπορώ να πω ότι το ξέρω ακόμη.
Σίγουρα κάθε δυσκολία στη ζωή θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με αξιοπρέπεια και όχι να αποτελεί εργαλείο εκμετάλλευσης “συναισθημάτων” των ανθρώπων που είναι γύρω μας.
Μην περιμένουμε ότι οι άνθρωποι που είναι γύρω μας θα μπορούν να ανέχονται συνέχεια την μίζερη και κλαψιάρικη στάση μας. Δεν θα μπορέσουν να μας βοηθήσουν αν εμείς δεν το θέλουμε. Είναι σαν τις οδηγίες για την ασφάλεια εν πτήση “Πρώτα βάλτε εσείς τη μάσκα οχυγόνου και μετά στο παιδί”.
Αν δείξεις σεβασμό και αγάπη στον εαυτό σου τότε σίγουρα θα μπορέσουν να σεβαστούν και να σε αγαπήσουν και οι άλλοι, με ότι και να έχεις.
Σε πρώτη φάση θέλω να αποφύγω τον πανικό και την κοινωνική περιθωριοποίηση. “Το ότι είσαι οροθετικός δεν σημαίνει ότι πρέπει να απομονωθείς, να κλειστείς σπίτι και να πάψεις να ζεις”, ήταν τα λόγια των δύο πολυτιμότερων ΑΝΘΡΩΠΩΝ στη ζωή μου. Πιστεύω ότι όποιος είναι απομονωνομένος, είναι γιατί εξ αρχής είχε θέσει τον εαυτό του σε απομόνωση (μπορεί να ακούγεται σκληρό, ίσως και να έχω και άγνοια).
Θέλω να ορκιστώ σε μένα ότι σε καμμία περίπτωση δεν θα γίνω δέσμιος των συνθηκών της ζωής μου.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να με εμποδίσει να ονειρεύομαι για το μέλλον.
Είμαι μόλις 29 ετών και έχω πολλά να κάνω μπροστά μου ακόμα.