Ο ανώνυμος (19 ετών) εξομολογείται...

Boy Δεν ξέρω, νιώθω περίεργα. Είχα πάει να δώσω αίμα, ήμουν μόλις 19 ετών αλλά στην περίπτωση μου το αίμα μου δεν δόθηκε ποτέ.

Εκείνη την ημέρα είχα ραντεβού για φαγητό με την Λ. και την Ν. Δεν πήγα ποτέ.
Δεν το φανταζόμουν αυτό που συνέβαινε.

Είχα κάνει σέξ μόλις μια φορά χωρίς προφύλαξη και αυτή ήταν αρκετή. Μου το ανακοίνωσαν και βρέθηκα να περπατώ μόνος στους κρύους δρόμους της Αθήνας. Από τα Βόρεια έφτασα στο κέντρο και συνέχισα για τα Νότια. Προσπαθούσα να σκεφτώ αλλά ήταν αδύνατο.

Τον είχα αγαπήσει και μου είχε κάνει ένα δώρο για όλη μου τη ζωή, ώστε να μην τον ξεχάσω ποτέ. Δεν τον αναζήτησα. Δεν οφελούσε σε τίποτα, δεν θα άλλαζε τίποτα.

Τα πρώτα χρόνια δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Δούλευα ασταμάτητα, απο το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάποια μέρα όμως τα πράγματα αγρίεψαν. Χρειάστηκε να μπώ στο νοσοκομείο για μερικούς μήνες.

Είχα και ακόμη ένα δώρο. Τόσα δώρα δεν ήξερα τι να τα κάνω. Όταν βγήκα απο το νοσοκομείο μετά απο μερικούς μήνες αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου. Απο τότε παράτησα τη δουλειά μου, η οποία για να πω την αλήθεια με παράτησε πρώτη, αλλά δεν την αναζήτησα.

Επέλεξα να είμαι μόνος, ίσως επειδή φοβάμαι ακόμη να κάνω και εγώ το ίδιο δώρο άθελα μου.

Απο τα 19 μου είμαι μόνος.

Ελάχιστοι γνωρίζουν την αλήθεια και αυτό επειδή φοβάμαι να χάσω αυτούς που τόσο αγαπώ, ίσως και περισσότερο απο τον εαυτό μου.

Τον εαυτό μου δεν τον αγάπησα ποτέ. Έχω πατήσει το pause στη ζωή μου. Αυτή θα επιλέξει την συνέχεια. Σήμερα πλέον, κάθομαι με τις ώρες και κοιτώ τον ουρανό. Δεν φοβάμαι πλέον το θάνατο όπως τον πρώτο καιρό. Το μόνο που με πονά είναι η μοναξιά μου, η κενή ζωή μου. Δεν έχει σημασία.

Με τις θεραπείες παρατείνω τη ζωή, περιμένοντας τη στιγμή που θα αποχωριστώ από αυτό το άθλιο και άρρωστο σώμα.

Το χειρότερο είναι όταν μου μιλούν για το μέλλον. Δεν μπορώ πλέον να κάνω όνειρα. Σταμάτησα να κάνω όνειρα στα 19 μου. Απο τότε ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Δεν νιώθω θυμό ή οργή για το άτομο που μου χάρισε τον ιό. Δεν ήταν μόνος στο κρεβάτι, έπρεπε να προστατέψω τον εαυτό μου αλλά δεν το έκανα, δεν έβαλα προφυλακτικό.

Η ρώσικη ρουλέτα δεν έχει πάντα καλή κατάληξη.

Αυτό το οποίο σήμερα με εξοργίζει είναι το γέγονος οτι τα κρούσματα αυξάνονται πάλι. Γιατί ? Πόσοι πρέπει να πεθάνουν σε αυτό το ολοκαύτωμα ώστε να σταματήσει ? Πόσο μολυσμένο αίμαι πρέπει να χυθεί ? Το δικό μου πάντως δεν θα χυθεί.

Σήμερα υπέγραψα χαρτιά οτι επιθυμώ να αποτεφρωθώ. Όταν η στιγμή φτάσει θέλω επιτέλους να είμαι ελέυθερος και να πετώ με τον αέρα. Να μπορέσω να ταξιδέψω, να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, ναι αυτά του 19χρονου παιδιού. Να είμαι ελεύθερος να κάνω επιτέλους οτι θέλω, γιατί σήμερα δεν μπορώ να το κάνω, τα φάρμακα δε μου το επιτρέπουν. Να μπορώ να μιλήσω ελέυθερα χωρίς αυτό το βλέμμα γεμάτο οίκτο. Όταν το λέω δεν αναζητώ τον οίκτο αλλά την αλήθεια. Δεν μπορώ αυτό το γεμάτο οίκτο βλέμμα, το βλέμμα που λέει τι κρίμα τόσο ωραίο παιδί να πεθαίνει. Ναι, γιατί ακόμη πεθαίνουμε απο τον ιό.

Τα φάρμακα απλά παρατείνουν τη ζωή, δεν σκοτώνουν τον ιό.




... 'Aλλες ιστορίες ...



NEJM

Πρόσφατες δημοσιεύσεις στο περιοδικό New England Journal of Medicine

Loading...

About us

Στο hivaids.gr, φιλοξενούμε αφιλοκερδώς το "Πρόγραμμα Συνεργασίας" Μονάδων Λοιμώξεων για την ανάπτυξη διαδικτυακής τράπεζας κλινικών παραμέτρων. Το Πρόγραμμα δημιουργήθηκε από έναν γιατρό ειδικό στην HIV λοίμωξη με τη συμμετοχή των Μονάδων: Περισσότερα

% Αναπηρία και HIV

Νέος κανονισμός

Ενιαίος Πίνακας Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας

Ημερολόγιο

@ Διαύγεια

ΔιαύγειαΔι@ύγεια

διαφάνεια στο κράτος

Διαδικτυακές αναρτήσεις διοικητικών αποφάσεων για το HIV/AIDS

Έρευνα

Σας έχει σπάσει ποτέ το προφυλακτικό κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής επαφής;
Ναι
Όχι
Δεν χρησιμοποιώ

Επικοινωνία

Newsletter

Ανακοινώσεις

Χρήσιμες πληροφορίες

Τηλεφωνική γραμμή για το HIV/AIDS

210-7222222

Δευτέρα - Παρασκευή
09:00 - 21:00