Εμαθα πως ειμαι θετικος στον ιο του HIV τον περασμενο Ιανουαριο του 2007.
Δεν θα σας περιγραψω πως ενιωσα εκεινη την στιγμη γιατι σχεδον οι αντιδρασεις μου ηταν ομοιες σχεδον με ολους τους οσους εχουν ηδη γραψει εδω.
Στην αρχη ομως ειχα κλειστει παρα πολυ στον εαυτο μου.
Στους γιατρους εδειχνα οτι αντιμετωπιζα τα πραγματα ψυχραιμα.
Όμως ολα ηταν θεμα προσποιησης, γιατι κατα βαθος δεν μπορουσα να το συνειδητοποιησω εγω ο ιδιος και αυτο ηταν το χειροτερο.
Ο πρωτος ανθρωπος που ηξερε ολη την αληθεια ηταν ο δεσμος μου.
Θεωρησα υποχρεωση μου να τον πληροφορησω.
Στην αρχη εκλαψε.
Παρολο που εγω μπροστα του εδειχνα απολυτα ψυχραιμος.
Όμως δεν με εγκατελειψε. Ηταν και ειναι ακομα διπλα μου και με στηριζει οταν βλεπει οτι με πιανουν τα ψυχολογικα μου.
Και ισως αυτος να ειναι ο λογος που μου δινει δυναμη να συνεχισω.
Αυτος και η μητερα μου, που ομως ασφαλως δεν ξερει τιποτα.
Απλα της εχω πει μονο οτι πασχω απο μια ασθενεια στο αιμα για αυτο και πηγαινω συνεχεια στο νοσοκομειο για εξετασεις και να μην ανυσηχει γιατι ολα ειναι ελεγχομενα.
Τι να της ελεγα;
Στην αρχη οι γιατροι μου ελεγαν οτι δεν εχω τιποτα.
Να μην φοβαμαι και οτι ειμαι ενας απολυτα υγιης φορεας.
Επισης οτι απο εδω και περα θα γινοντουσαν σκια μου και οτι αν χρειαζομουν θα πρεπει πρωτα να απευθηνομαι σε αυτους.
ΜΠΟΥΡΔΕΣ.
Απο τον Απριλιο του 2008 που παιρνω αγωγη, αναγκαστηκα να το πω στην αδερφη μου και σε ενα κολλητο μου και αυτο γιατι ειδαν κατα λαθος τα φαρμακα μου.
Απο την αδερφη μου ολα καλα.
Απλα με λυπαται μαλλον.
Αλλα με τον κολλητο μου δεν εχω επαφες πια.
Πιθανον καταλαβατε γιατι.
Οταν παρουσιαζεται καποιο προβλημα και επαιρνα τους γιατρους τηλεφωνο, αυτο που ζουσα και ζω ειναι πληρης αδιαφορια.
Το μονο πιθανον που τους ενδιαφερει ειναι το πως παει η αγωγη και το ποτε θα ταυλιαστουμε.
Τελος παντων.
Καποια στιγμή το εριξα στο ποτο και αυτο ηταν οτι χειροτερο μπορουσα να κανω στον εαυτο μου.
Εξαιτιας της αγωγης και του ποτου, το συκωτι μου πρηστηκε σαν μπαλα και εγινε ασπρο σαν ενα φυλλο χαρτι απο το λιπος.
Εκει λοιπον καταλαβα οτι με το να λοιπαμαι εγω ο ιδιος τον εαυτο μου και να τον κατηγορω για αυτο που μου συνεβει, δεν κανω τιποτα.
Για αυτο λοιπον αποφασισα να ζησω την ζωη μου ετσι οπως θελω εγω.
Να ζω την καθε στιγμη ξεχωριστα.
Πολλες φορες τα μικρα πραγματα ειναι αυτα που μας κανουν χαρουμενους.
Και πανω απο ολα, αλλαξα ποιοτητα ζωης και αυτο ειναι το βασικο που πρεπει καποιος να κανει οταν παιρνει αντιρετροϊκη αγωγη.
Κανεις δεν ξερει τι του ξημερωνει.
Γι' αυτο ζηστε οσο μπορειτε καλυτερα, και πανω απο ολα με ατομα διπλα σας που πραγματικα σας αγαπουν.
Ενας ανωνυμος οροθετικος.