Ήταν Τετάρτη όταν αποφάσισα να πάω και να κάνω μια τυπική εξέταση για HIV.
Την Παρασκευή μου είπανε ότι θα ήτανε έτοιμα τα αποτελέσματα.
Παρασκευή πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν από το νοσοκομείο.
Ήτανε η μικροβιολόγος αλλά μου τα μάσαγε πολύ, ώσπου μου είπε ότι χρειάζεται να δώσω και πάλι αίμα.
Ρώτησα για ποιο λόγο και μου είπε ότι το τεστ μου έδειξε κάποια ασάφεια και ότι θα ήθελαν να το επαναλάβουν.
Πήγα από εκεί να ξαναδώσω αίμα και μου είπαν ότι το δεύτερο δείγμα θα το έστελναν στην υγειονομική υπηρεσία.
Κατάλαβα πολλά εκείνη τη στιγμή.
Φοβήθηκα πολύ ότι συνέβαινε αυτό που υποπτευόμουν.
Περίμενα ανυπόμονα τα αποτελέσματα.
Έτρεμα κάθε μέρα από αγωνία και δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Ήμουν σε μία κατάσταση που δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια αλλά φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς θα μπορείτε να καταλάβετε πως ένιωθα.
Παρασκευή λοιπόν, μετά από μια εβδομάδα αγωνίας, ξαναπήγα στο νοσοκομείο για να πάρω τα αποτελέσματα.
Ήμουν τρελλαμένος.
Ζήτησα να μιλήσω με την μικροβιολόγο που μου είχε πάρει το δεύτερο δείγμα αίματος και μου είπαν να την περιμένω.
Τα λεπτά περνούσαν και έβλεπα τις νοσοκόμες να μιλάνε συνέχεια μεταξύ τους, ενώ κάποιες από αυτές μου έριχναν κρυφές ματιές.
Από το ύφος τους κατάλαβα ότι δεν με λυπόντουσαν, απλά δεν ξέρανε πως να μου το πούνε.
Μετά από κανένα δεκάλεπτο περίπου, ήρθε η μικροβιολόγος και μου είπε να την ακολουθήσω σε ένα γραφείο.
Εκεί μέσα μου είπε τελικά ότι το τεστ μου βγήκε θετικό!
Απλά πάγωσα. Δεν έκλαψα όμως, δεν φοβήθηκα.
Απλά ένοιωσα ότι εκείνη τη στιγμή άδειασα από συναισθήματα.
Δεν ένοιωθα ούτε φόβο, ούτε αγωνία, ούτε τίποτα. Ήμουν απόλυτα κενός.
Δεν έχω παράπονο από κανέναν. Ήταν όλοι τους πάρα πολύ ευγενικοί και πολύ καλοί μαζί μου.
Μίλησα και με τους γιατρούς και απλά εκείνη τη στιγμή το σώμα μου ήτανε εκεί αλλά το μυαλό μου κάπου αλλού.
Όταν έφυγα από το νοσοκομείο περπατούσα επί ώρες χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, χωρίς να περιμένω τίποτα, χωρίς να φοβάμαι τίποτα.
Ένοιωθα χαμένος. Κάποια στιγμή μόνο παρατήρησα ότι έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου και κάπως βγήκα από το κενό που είχα πέσει.
Όταν ήρθα σπίτι έκανα πως δεν συνέβαινε τίποτα. Πως όλα ήταν μια χαρά, αλλά μέσα μου πόναγα και πονάω.
Όταν μένω μόνος μου με πιάνουν τα κλάματα. Δεν μπορώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω.
Δεν κατηγορώ κανένα γιατί έκανα sex χωρίς προφύλαξη, και έχω και εγώ μερίδιο ευθύνης πάνω σε αυτό αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω όλο αυτό που συμβαίνει.
Έχει περάσει μόνο μία μέρα από τότε που το έμαθα και πονάω μέσα μου.
Κλαίω και αισθάνομαι ότι άλλαξα από χτες. Νιώθω ότι ο παλιός μου εαυτός χάθηκε και ξαφνικά βγήκε ένας άλλος, ένας απρόσμενος όμως που άλλαξε τα πάντα.
Δ.Μ. 20 χρονών
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
