Ημουν τοτε 5 χρονια σε θεραπεια που σημαινει οτι την ιστορια μου την εγραψα το 2007.
Σημερα λοιπον,16 χρονια μετα απο τοτε που κολλησα,ειμαστε στο 2013, εχουν αλλαξει ολα τοσο πολυ.
Εχω ενα υγιεστατο αγορακι, 25 μηνων.
Εναν αντρα που με αγαπαει. Τον αλλον που ενω ελεγε οτι με αγαπουσε, αλλα πηγαινε με αλλες, τον εδιωξα.
Eπιτελους πιστεψα στον εαυτο μου, τον αγαπησα. Πηρα και κανα κιλο ρε παιδακι μου. Εγινα μια ομορφη κοπελα παλι. Χρειαστηκε χρονος αλλα τα καταφερα. ΚΑι θελω και δευτερο μωρακι. Γιατι οχι?
Θελω να πω σε καποιες κοπελες που φοβουνται να κανουν μωρακια, οτι δεν υπαρχει κανενας φοβος. Απλα πρεπει να ειμαστε ψυχολογικα ετοιμες για εναν τετοιο βημα.
Τωρα πια ειναι σα να μην εχω προβλημα κανενα στην υγεια μου, το παιδι μου μου δινει τετοια δυναμη, τετοια χαρα και τετοια αγαπη που ξεχναω οτι εχω τον ιο.
Και οι εξετασεις μου ειναι μακραν πολυ καλυτερες.
Φιλια σε ολους και να προσεχουμε και να αγαπαμε τους εαυτους μας.
(Τατ.απο Αθηνα)