Ο Τ.Φ. εξομολογείται...

Boy Όποτε πάω να μιλήσω για αυτό το θέμα με πιάνουν περίεργα συναισθήματα.

Κομπιάζω, αλλά θέλω να φωνάξω, να ενημερώσω τον κόσμο.

Το έμαθα σε μια πολύ άσχημη περίοδο της ζωής μου.
Όταν ήμουν στο στρατό.
Η περιπέτεια μου ξεκινά ως εξής:

Πριν πάω στο στρατό είχα κάνει εξετάσεις για aids. Μετά απο 5 μέρες πάω στρατό και με παίρνουν τηλέφωνο για να ξανακάνω το τεστ γιατί υπήρχε κάποια ένδειξη.
Ένιωσα το απόλυτο κενό.

Την στιγμή που μαθαίναμε πως να χαιρετάω τους ανωτέρους μου, ζαλίζομαι, βάζω τα κλάμματα και πεφτω στην αγκαλιά του ανθυπολοχαγού μου. Απίστευτο ε;;
Απο εκεί και πέρα αρχίζει μια κωμικοτραγική κατάσταση. Ο ανώτερός μου να με ρωτάει γιατί κλαίω και ότι ο στρατός περνάει γρήγορα και εγώ να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Όταν κατάφερα να του μιλήσω με στέλνει στον διοικητή και απο εκεί και πέρα στο 401.
Πήρα απαλλαγή και οι στρατιωτικοί γιατροί μου συμπεριφέρθηκαν άψογα.
Ηταν κάθε μέρα δίπλα μου και γενικά με πρόσεχαν πολύ.

Οι γονεις μου υπέφεραν πολύ στην αρχή.
Έκαναν το λαθος να διαβάσουν μια εγκυκλοπαίδεια της δεκαετίας του 1980 όπου έγραφε ότι όσοι έχουν τέτοια αρρώστεια πεθαίνουν.
Μέχρι να πάρω την απαλλαγή, γυρίζω σπίτι και μου είχαν κάνει ήδη τον επικήδειο. Με σωστή ενημέρωση - αλήθεια που βρήκα το κουράγιο; - και υπομονή, τελικά κατάλαβαν ότι δεν θα πεθαίνω.

Απλά αλλάζω. Δεν ξέρω αν αυτό μου έχει κάνει καλό μετά από περίπου 3 χρόνια που το γνωρίζω.
Το αγόρι μου δεν το ξέρει και δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ.
Απλά προσέχω.

Παρόλα αυτά, πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να κάθεται και να κλαίει.
Ίσως για την μαλακία που έκανα να είμαι απρόσεχτος τόσο. Είχα ακριβώς στην αρχή τα ίδια συναισθήματα με όλους όσους όταν το μαθαίνουν.
Θυμό, λύπη, αμνησία, αγανάκτηση. Και όμως, έμαθα όλα αυτά να τα αντιμετωπίζω. Όσο μπορώ βέβαια.
Η ειρωνία είναι ότι μέσα από αυτή την αρρώστια, έμαθα ποιοι είναι πραγματικά δίπλα μου και ποιοι όχι. Μου στάθηκαν άτομα που ο'υτε καν θα το φανταζόμουν και έχασα τον κολλητό παιδικό μου φίλο γιατι αποδείχθηκε τόοοοσο ανώριμος! Το είπε και σε άλλους...

Απο την άλλη το ίδιο το κράτος τουλάχιστον εδώ μας συμπεριφέρεται αρκετά καλά. Δεν θα πω τέλεια, αλλά σε σύγκριση με άλλα Α.Μ.Ε.Α, τουλάχιστον μας αντιμετωπίζουν καλύτερα. Από τις κοινωνικές παροχές, μέχρι τα δωρεάν φάρμακα - εγώ τουλάχιστον ακόμα δεν τα παίρνω γιατί δεν χρειάζεται - αλλά ακόμα και από το σβήσιμο μιας κλήσης όταν δείχνω το χαρτί ασθενείας μου.
Ίσως είναι και η ηλικία μου 23 ετών που με λυπούνται, δεν ξέρω.

Πάντως έχω αλλάξει γενικά συμπεριφορά και τουλάχιστον οι φίλοι μου λένε ότι έχω γίνει καλύτερος.
Ζω την κάθε στιγμή, ζω έντονα και κάνω τους γύρω μου περισσότερο ευτυχισμένους χωρίς να περιμένω ανταπόκριση. Δεν με νοιάζει πλέον τι θα πούν οι άλλοι.

Ίσως με έχει βοηθήσει και ένα συγγενικό μου πρόσωπο που ειναι πλέον 55 ετών και έχει εδώ και 20 χρόνια την ίδια πάθηση.

Αλλά πλέον έμαθα μέσα από αυτό, να ζώ πιο αληθινά... και αυτό μου αρέσει πολύ.
Κλείνω με μία φράση που πάντα μου λέει θείος μου. «Αν σπάσεις ένα ποτήρι μην κλαίς για αυτό. Μάζεψε μόνο τα κομμάτια και πρόσεχε για το επόμενο!»

Τ.Φ.




... 'Aλλες ιστορίες ...



NEJM

Πρόσφατες δημοσιεύσεις στο περιοδικό New England Journal of Medicine

Loading...

About us

Στο hivaids.gr, φιλοξενούμε αφιλοκερδώς το "Πρόγραμμα Συνεργασίας" Μονάδων Λοιμώξεων για την ανάπτυξη διαδικτυακής τράπεζας κλινικών παραμέτρων. Το Πρόγραμμα δημιουργήθηκε από έναν γιατρό ειδικό στην HIV λοίμωξη με τη συμμετοχή των Μονάδων: Περισσότερα

% Αναπηρία και HIV

Νέος κανονισμός

Ενιαίος Πίνακας Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας

Ημερολόγιο

@ Διαύγεια

ΔιαύγειαΔι@ύγεια

διαφάνεια στο κράτος

Διαδικτυακές αναρτήσεις διοικητικών αποφάσεων για το HIV/AIDS

Έρευνα

Σας έχει σπάσει ποτέ το προφυλακτικό κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής επαφής;
Ναι
Όχι
Δεν χρησιμοποιώ

Επικοινωνία

Newsletter

Ανακοινώσεις

Χρήσιμες πληροφορίες

Τηλεφωνική γραμμή για το HIV/AIDS

210-7222222

Δευτέρα - Παρασκευή
09:00 - 21:00