Έγινα και εγώ πρόσφατα μέλος της οικογένειας των HIV+ ατόμων.
Δεν ξέρω ακόμα αν ντρέπομαι γι΄αυτό που είμαι, ξέρω όμως ένα πράγμα: ότι είμαι άνθρωπος κι όπως όλοι μας, κάνουμε λάθη.
Η ειρωνία είναι ότι κάπου μέσα μου πήγαινα γυρεύοντας.
Είμαι 29 χρονών και τα τελευταία 4 χρόνια εξεταζόμουν για HIV 2 φορές το χρόνο.
Είχα 4 επαφές χωρίς καπελάκι (αχ αυτό το καπελάκι που στερεί την απόλυτη επαφή!) με αγνώστους από το ιντερνετ και ήταν αναμενόμενο.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ήταν κατά κάποιο τρόπο η λύτρωσή μου.
Γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Γιατί να έχω επαφές χωρίς προστασία;
Έπρεπε να πάθω για να αρχίσω να αγαπώ τη ζωή.
Δεν ξέρω αν αγαπώ τον εαυτό μου ακόμα, αλλά σίγουρα έχω έναν άνθρωπο μαζί μου που θα με στηρίζει στην αναγέννησή μου.
Γιατί ναι, ζώντας με τον HIV μαθαίνεις να εκτιμάς και να σέβεσαι τη ζωή του άλλου.
Η σύντροφός μου (είμαστε μαζί 8 χρόνια), ήξερε για τις επικίνδυνες συμπεριφορές μου.
Πάντα με προειδοποιούσε, όχι ότι εγώ είχα άγνοια του κινδύνου αλλά πάντα μου έλεγε ότι θα την πατήσω και να προσέχω.
Δυστυχώς είχα υπερεκτιμήσει το νέο μου "συγκάτοικο" κι αυτό γιατί δεν πίστευα ότι θα ζητούσε άσυλο στο δικό μου σώμα.
Γιατί όμως;
Πριν ενάμιση χρόνο δώρο Θεού χτύπησε την πόρτα μας και εμείς, επικαλούμενοι την οικονομική κρίση, το επιστρέψαμε.
Άλλοι κάνουν αγώνα για να φέρουν στη ζωή ένα παιδί και εμείς είμασταν αχάριστοι.
Νομίζω στη ζωή όλα για κάποιο λόγο γίνονται.
Δεν έβαζα προφυλακτικό, πάρε τώρα να έχεις έναν (υ)ιό.
Δεν κράτησες το παιδί που ήρθε αναπάντεχα στη ζωή σου.
Τώρα μπες στη διαδικασία της ενδεχόμενης τεχνητής γονιμοποίησης και σε έναν ατέρμονο αγώνα για να παραμείνει οροαρνητική ή σύντροφός σου.
Τέσπα είμαι ακόμα στην αρχή και πιστεύω αυτά που λέω να συνεχίσω να τα κάνω πράξη δείχνοντας σεβασμό στη ζωή.
Να κλείσω με ένα τετράστιχο που το σκέφτηκα την επομένη της ανακοίνωσης της οροθετικότητάς μου:
- Το αίμα μου είναι δηλητηριασμένο
- Μα η αγάπη μου αγνή
- Για σένα πριγκίπισσα της καρδιάς μου
- Θα δινα όλη μου την ζωή
Ξανθός Ιππότης