6 το πρωι ξημερωματα Δευτερας.
Περασε εναμισυ χρονος.
Ηταν η ιδια ωρα οταν ειχα ξυπνησει για να παρω τα αποτελεσματα.
Η Κ περιμενε ξαγρυπνη για το παν ενδεχομενο, ενω η σχεση μου ονειρευοταν το ομορφο ξυπνημα που θα ανακοινωνε πως ολα ειναι υπεροχα και πως θα ημασταν μαζι για οσο εμεις θελαμε και οσο εμεις προσπαθουσαμε.
Φτανοντας στην εισοδο πηρα την Κ τηλεφωνο.
- 'Ελα, μπαινω'
- 'ΟΚ περιμενω! OVER'
Το καναμε μυστικη αποστολη για να ειναι πιο ευχαριστη η διαδικασια.
Μετρησα τα σκαλια γρηγορα και εφτασα στο γραφειο.
Μια ηλικιωμενη κυρια ειχε φτασει πρωτη και ειχε χωθει στο γραφειο του γιατρου.
O κλασικος 'κομπαρσος' σε καθε ιστορια με ΔΕΚΟ, τραπεζα και γιατρους για να παρατεινει την αγωνια.
Ηταν ολα παγωμενα γυρω μου.
Ηταν λογικο, ηταν πρωι και χειμωνας η ετσι με συμφερει να λεω.
Εφοσον ηρθε η σειρα μου, μπαινοντας στο γραφειο περασα την καρεκλα που εγινε η αιμοληψία και εφτασα στην καρεκλα των αποτελεσματων.
Δεν καθησα!
Ο γιατρος πρεπει να ειχε κανει πολλες προβες πριν η απλα ειχε ανακοινωσει αρκετες φορες πριν τα ιδια αποτελεσματα.
- 'Σου εχει ξαναβγει θετικο?'
Ηθελα να γελασω με την εξυπνη ερωτηση αλλα εννοιωθα λες και ημουν στο λουνα παρκ και ολα γυριζαν. Ηθελα να κατεβω.
Χαμογελοντας και οι δυο, μετα απο δευτερολεπτα θελησε να μου δωσει κουραγιο βαση νεων φαρμακων και ιατρικων εξελιξεων.
Αυτη τη φορα δεν μετρησα τα σκαλια, απλα ημουν στο δρομο με το τηλεφωνο στο χερι, παιρνοντας την Κ.
- 'Ολα καλα..?'
- 'Ολα θετικα..'
Μετα απο λιγο το κλεισαμε.
Πρεπει να επαιρνα να ξυπνησω καποιον αλλα οχι οπως το ονειρευοτανε.
Ειπα ενα απλο 'συγνωμη' ενω κοιτουσα την ασφαλτο και περπατουσα.
- 'Δεν ζηταω τιποτα και καταλαβαινω, να εισαι καλα'.
Ποσοs πονος εκεινη τη στιγμη.
Δεν θυμαμαι πως πηγα σπιτι, δεν θυμαμαι τιποτα.
Χτυπησε το κουδουνι.
Ανοιξα. Ηταν μια χαμογελαστη φατσα, αλλα δεν ηταν ο ανθρωπος μου.
Δεν μπορουσα να εχω καποιον.
Μου ειχε φερει πρωινο!
Δεν ξερω ποσο μαγκια χρειαζετε καποιος οροαρνητικος να αποδεχτει εναν οροθετικο και κατα ποσο να ειναι μαζι του.
Ξαπλωσε διπλα μου και με φιλισε ζητωντας μου να κανουμε ερωτα.
Ηταν το μονο που δεν καναμε.
Χτυπησε ξανα το κουδουνι.
Ηταν η Κ.
Περασαμε ολη την ημερα οι τρεις μας, με γελια, συζητησεις, αλλα και μεγαλες στιγμες ευλογης παυσης.
Αυτο που με διδαξε εκεινη η ημερα, ειναι οτι η αποδοχη δεν εχει να κανει με τον ιο αλλα με το ποιος εισαι και ποιους εχεις επιλεξει να εχεις στη ζωη σου.
Εμαθα απο τη ζωη και τους ανθρωπους γυρω μου οτι οταν αγαπας πολυ μπορεις να μισησεις και πολυ.
Γι αυτο οταν ενας κυκλος σχεσης κλεινει, μενει ο αποηχος. Αυτο ειναι που λεμε στιγμα.
Απο τοτε υπαρχουν πρωινα χαρας, πρωινα αδιαφοριας, πρωινα ελπιδας, καταθλυψης και περισυλλογης.
Αυριο ισως ερθει το πρωινο της θεραπειας.
Ολοι αυτο περιμενουμε.
Εως τοτε κανουμε καλυτερο και πιο ομορφο το σημερα.
Κ. 27
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
