Πριν 2 εβδομάδες είχα τα γενεθλιά μου.
Την παραμονή των γενεθλίων μου είχα προγραμματίσει μια μικροεπέμβαση ρουτίνας. Την παραμονή αυτής της επέμβασης είχα πάει να δώσω αίμα για προεγχειρητικό έλεγχο.
Καθισμένος στον χώρο αναμονής χειρουργηθέντων, ήρθε ο γιατρός με απόλυτη ψυχραιμία και μου είπε ξερά πως βγήκα θετικός.
Εκείνη την ώρα έφυγε η γη κάτω απο τα πόδια μου.
Mετά απο λίγο μίσησα το πετσί μου. Δεν ένιωθα το σώμα μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στο τέλος άρχισα να κλαίω.
Το καλύτερο κομμάτι της μέρας ήταν η αναισθησία που μου κάναν.
Τον Μαίο του 2009 είχα ένα ατύχημα με μια γνωριμία, απο αυτές που έρχονται και περνάνε.
Θέλω να πιστεύω οτι ούτε αυτός ήξερε, γιατι τον ρώτησα μόλις αντιληφθηκα το συμβάν.
Έκλαψα πολύ, όχι για μένα, εμένα δεν με νοιάζει κι αν φύγω αύριο, ούτως η άλλως η ζωη δεν μου έχει φερθεί καλά, μια ακόμα πίκρα δεν είναι κάτι.
Λυπήθηκα για την μάνα μου, που ορφάνεψε, που κόντεψε να χάσει παιδί και τώρα αυτό.
Λυπήθηκα για τον πατέρα μου, που τον κερνάω πάλι πίκρα.
Λυπήθηκα για τον άνθρωπο που είχα αρχίσει να ερωτεύομαι επιφυλακτικά.
Είμαι απο τους ανθρώπους που πιστεύουν οτι το γιατρικό αυτού του κόσμου είναι η ειλικρίνεια.
Όσο μουδιασμένος κι αν ήμουν, όσο λίγη κι αν ήταν η επαφή μου με την πραγματικότητα εκείνη την εβδομάδα, βρήκα το θάρρος να το ανακοινώσω σε φίλους, συγγενείς και οικογένεια.
Πραγματικά συγκλονίστηκα με την στηριξή τους. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να με αντιμετωπίσουν διστακτικά ή σαν λέπρο.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια.
Ήμουν αγχωμένος και πίστευα σε ένα θαύμα, περίμενα να βγουν οι επαναληπτικές, περίμενα να είναι όλα ένα λάθος, να εκτιμήσω όλα αυτά που κινδυνεύω να χάσω.
Μέσα στις επόμενες μέρες έπρεπε να το πω και στον ερωμένο μου. Παρόλο που δεν είχα καμία υποχρέωση, διότι η σχέση μας ήταν κάτι ασαφές.
Ήταν μια επαφή που ξεκίνησε ως σωματική κινήθηκε ελαφρώς στα πλαίσια της φιλίας αλλα χωρίς περιθώρια για κατι ουσιαστικό.
Εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον ήθελα πολύ κι επειδή εαν εξαφανιζόμουν έτσι θα το καταλάβαινε οτι κάτι τρέχει, αποφάσισα να είμαι ειλικρινής μαζί του, όπως ήταν κι αυτός απεναντί μου καθ’ολη την διάρκεια της γνωριμίας, ακόμα κι αν αυτός δεν ήθελε να είναι ο ιδανικός για μένα.
Στο αμάξι που οδηγούσα και του το ανακοίνωσα, αυτός έβαλε τα κλάμματα, μεγάλος άντρας, να κλαίει σαν παιδί, κι ύστερα μου είπε «σε αγαπώ».
Τις λέξεις που δε ξεστόμισε κανείς απο αυτούς που 9 χρόνια μου τάζαν λαγούς με πετραχείλια κατα περιόδους, τις ξεστόμισε αυτός, που στην τελική γι αυτόν άνετα θα μπορούσα να είμαι απλά ένα σκεύος ηδονής.
Τα επόμενα δευτερόλεπτα έπαθα blackout και τράκαρα.
Έχουνε περάσει 2 βδομάδες έκτοτε, ακόμα περιμένω τις εξετάσεις για το ιικό φορτίο.
Έχω ξαναμπεί στην ρουτίνα μου, κοιμάμαι τα βράδια, κι αυτός ο άνθρωπος είναι δίπλα μου χωρίς να έχουμε ορίσει τι είμαστε, αλλα τι να λέει? Τον εκτιμώ γι αυτό.
Δεν ξέρω αν η αγάπη τα υπερνικά όλα, προφανώς η ύπαρξη της κοινής μας σεξουαλικής ζωής προϋποθέτει να ρισκάρει, έστω και αυτό το λίγο, με το προφυλακτικό, αλλα δεν μπορώ να τον βάλω σε αυτήν την διαδικασία.
Η αγάπη ίσως είναι υπερτιμημένη.
Δε ξέρω πως θα κινηθεί η ζωή μου απο δω και πέρα.
Δυστυχώς απο δω και πέρα οι επιλογές μου είναι ακόμα πιο περιορισμένες, θα πρέπει να φοβάμαι και την πιο απλή κίνηση, όπως να μου προσφέρει κάποιος ένα λουλούδι κι εγώ να προσέχω το αγκάθι.
Καλό κουράγιο σε όλους.
Ουρανοκατέβατος