Τον περασμένο Ιούνιο λίγο πριν κλείσω τα 33, πήγα όπως κάθε χρόνο να κανω προληπτικά το HIV test σε μια ιδιωτική κλινική.
Την επόμενη μερα, την Τετάρτη με πήραν τηλέφωνο να πάω να ξαναδωσω αίμα, γιατι κάτι λέει δεν ήταν σωστό με το μηχάνημα τους και το αποτέλεσμα δεν έβγαινε και έπρεπε να το ξανακάνουν.
Πέμπτη πρωί λοιπόν ξαναπήγα στην κλινική.
Επτά εργάσιμες ημέρες λέει και μετά θα πάρω το αποτέλεσμα.
Περνούσαν οι μέρες μέσα στο άγχος, γιατι είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλα.
Δυο εβδομάδες μετά άρχισα να παίρνω καθημερινά τηλέφωνο στην κλινική για να δω τι γίνεται και με πήγαιναν απο αναβολή σε αναβολή.
Τελικά μετά απο μήνα γύρω στα τέλη Ιουλίου με καλέσανε να πάρω το αποτέλεσμα.
Με κάλεσε η "γιατρός" τους στο γραφείο της και αφού μου είπε ότι το test ειναι θετικό και ότι έπρεπε να πάω σε ένα νοσοκομείο, μου είπε ότι λυπάται πολύ σαν να μιλούσε σε έναν ετοιμοθάνατο.
Εγω της είπα, "τι να κάνουμε έτσι ειναι η ζωή" και έφυγα.
Το αστείο ειναι ότι παντα πρόσεχα στις επαφές μου και ακόμα δεν εχω σκεφτεί κάποιο επικίνδυνο περιστατικό.
Όπως και να χει δεν έχει πια σημασία.
Γύρισα λοιπόν σπίτι και αφού κάθησα στο κρεβάτι μου για δυο ολόκληρες μέρες αποφάσισα να πάω σε ένα δημόσιο νοσοκομείο.
Εκει μου είπαν ότι θα ξαναέκαναν την εξέταση για να υπάρχει η διάγνωση και απο εκει.
Περίμενα λοιπόν άλλη μια εβδομάδα να πάρω την απάντηση που ήξερα.
Πάω λοιπόν στη γιατρό εκει αφού εχω διαβάσει τα παντα για τον hiv απο το Ίντερνετ, αφού ως τοτε ήμουν ανίδεος.
Η γιατρός μου λέει ότι αφού ειναι πρόσφατη η λοίμωξη δεν θα πρέπει να ανησυχώ και θα αρχισω την αντιρετροϊκή αγωγή σε πέντε με δέκα χρόνια.
Μου έδωσε τα τηλέφωνα απο τις ΜΕΛ κάποιων άλλων νοσοκομείων μήπως με βόλευαν καλύτερα και όση ώρα έκατσα εκει αντί να μου κανει την οποία ενημέρωση ενοιωσα ότι με έσπρωχνε να πάω σε κάποιο άλλο νοσοκομείο.
Φυσικά επειδή ήταν οι τελευταίες μέρες του Ιουλίου και τον Αύγουστο δε γίνονται εξετάσεις, μου έκλεισε ραντεβού μέσα Σεπτέμβρη για το φορτίο και τα cd4.
Άλλος ενάμισυ μήνας αναμονή.
Φόρτο εργασίας στη δουλειά, άγχος για όλα αυτά, χωρίς να υπάρχει κάποιος να με βοηθήσει.
Βρήκα ένα φίλο απο τα παλιά που ήξερα ότι δούλευε σε ένα διαγνωστικό κέντρο που κι αυτός είναι επίσης οροθετικός, αλλά δεν το ήξερα ως τοτε.
Μου πρότεινε να πάω σε ένα άλλο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τη δουλειά του.
Σκόπιμα δεν αναφέρω εδώ τα ονόματα των νοσοκομείων.
Πέρασε λοιπόν ο καιρός και πήγα να κανω τις εξετάσεις.
Άλλη μια εβδομάδα αναμονή.
Βγαίνουν τα αποτελέσματα με 280 cd4 και 4800 φορτίο. Φυσικά όταν είδα τα cd4 ήταν που άρχισα να αγχώνομαι πραγματικά.
Παίρνουμε τηλέφωνο στο άλλο νοσοκομείο, μας δέχονται και μας κλείνουν ραντεβού.
Άλλη μια εβδομάδα αναμονή.
Φτάνουμε εκει μαζί. Δίνω στους γιατρούς τις εξετάσεις και μετά απο λίγο βγαίνουν έξω και μιλάνε με το φίλο μου.
Ενώ ως τοτε είχαν δεχτεί να με αναλάβουν ξαφνικά ήταν δύσκολο, γιατι λέει χρειαζόμουν άμεσα αγωγή.
Μα αυτός δεν ειναι ο ρόλος τους;
Μου είπαν να περιμένω να δουν αν μπορούν να κάνουν κάτι.
Άλλες τρεις μέρες αναμονή.
Δεν με πήραν ποτε τηλέφωνο.
Πήραν το φίλο μου για να του δώσουν την αρνητική απάντηση.
Επομένως κλείνω ραντεβού σε ένα άλλο νοσοκομείο.
Άλλες δέκα μέρες αναμονή.
Πάω εκει. Ο γιατρός ευγενέστατος, βλέπει τις εξετάσεις μου λέει και αυτός ότι χρειάζομαι άμεσα αγωγή και μου παίρνει αίμα για όλες τις εξετάσεις και μου δίνει ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα που θα μου δώσει επιτέλους την αγωγή.
Άλλη μια εβδομάδα αναμονή λοιπόν.
Πηγαίνω, μου δείχνει όλες τις εναλλακτικές αγωγές που μπορώ να ακολουθήσω αρχικά μέχρι να έχουμε πλήρη εικόνα και διαλέγω μια απο αυτές.
Μου λέει χρειάζεται κάποια διαδικασία εγκρίσεων και μου κλείνει ραντεβού την επόμενη Τετάρτη.
Άλλες δέκα μέρες αναμονής.
Την Τετάρτη που πήγα και περίμενα δυο ώρες, τελικά μου είπαν ότι έγινε κάποιο λάθος και ότι θα τα είχαν την Παρασκευή.
Σήμερα ειναι Παρασκευή και τελικά πάλι δεν τα είχαν.
Απο Δευτέρα και έχει ο θεός.
Στο μεταξύ τα cd4 έπεσαν στα 210.
Στο ενδιάμεσο εμφανίστηκε και πρόβλημα περιοδοντιτιδας και εχω χάσει ήδη 2 δόντια.
Η υπομονή μου πλέον εξαντλήθηκε.
Τόση απόγνωση δεν ένιωσα ούτε όταν διαγνώστηκα που ήμουν ανίδεος και νόμιζα πως θα πέθαινα.
Νοιώθω ότι πνίγομαι και θελω μια ανάσα και αυτοί που μπορούν να μου τη δώσουν, παίζουν μαζί μου.
Ο φίλος μου νομίζει ότι χρειάζομαι βοήθεια ψυχολογική πλέον κι εγω ξέρω ότι σίγουρα εχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του hiv, αλλά όσο με αφήνουν έτσι είμαι λες και ζω στο 1980.
Και περιμένω ποτε θα έρθουν τα σοβαρά προβλήματα.
Για να δούμε τι θα γίνει τη Δευτέρα.
Π.Β.
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
