Διαγνώσθηκα οροθετικός τον περασμένο Φεβρουάριο.
Από την πρώτη στιγμή, είπα στον εαυτό μου ότι θα αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση με δύναμη, γιατί είναι ο μόνος τρόπος.
Το είπα σε 2 φίλους μου. Τους βοήθησα να μην το πάρουν κατάκαρδα, να μην δείξουν ότι με λυπούνται και να μην αλλάξουν συμπεριφορά απέναντι μου, με το να τους δείξω ότι και εγώ ο ίδιος δεν λυπάμαι τον εαυτό μου, και εγώ ο ίδιος δεν άλλαξα. Μου λένε ότι δεν περίμεναν ποτέ να είμαι τόσο δυνατός.
Η οικογένεια μου, σε πλήρη άγνοια... Και έτσι πρέπει. Είναι όμως στιγμές που θέλω να ξέρουν ότι υπάρχει λόγος που έχω κάποτε στις μαύρες μου, ή που κάποτε έχω νεύρα.
Το τρίτο άτομο στο οποίο μίλησα, ήταν ο για ένα χρόνο ερωτικός μου σύντροφος-είχα την ανησυχία ότι κόλλησα από αυτόν και ήθελα να εξεταστεί και ο ίδιος. Το δικό του αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Μου είπε ότι θα ήταν δίπλα μου σε ότι χρειαζόμουν. Αρνήθηκε όμως να έρθει ξανά σε σεξουαλική επαφή μαζί μου.
Φοβότανε πολύ, δικαιολογημένα ίσως. Μετά από λίγο καιρό αποφάσισε να χωρίσουμε. Η ερωτική απόρριψη με αιτία το HIV, είναι ίσως από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος... Ειδικά όταν είσαι ερωτευμένος, όταν νιώθεις πως βρήκες τον άνθρωπο της ζωής σου.
Μετά απο μήνες, τον παρακάλεσα να διακόψουμε κάθε επαφή, ακόμα και τηλεφωνική. Άτομα έρχονται και μου λένε ότι ακούσανε πως πηγαίνει με διάφορους, και αυτό με πληγώνει τόσο πολύ. Σκέφτομαι και λέω... πώς ξέρει ότι αυτοί είναι υγιείς... Και εξάλλου, τον ένα χρόνο που βγαίναμε, είχα από οτι φαίνεται ήδη τον ιό, και δεν έπαθε τίποτα αυτός διότι παίρναμε πάντα προφυλάξεις. Γιατί όχι και τώρα?
Κατά διαστήματα με παίρνει τηλέφωνο αλλά εγώ δεν απαντώ. Διότι το να μην τον έχω για εραστή και να τον έχει κάποιος άλλος, δεν το δέχομαι. Η απόρριψη με πληγώνει. Αυτός ο άνθρωπος ήτανε τα πάντα για μένα. Για ένα χρόνο που ήμασταν μαζί, ποτέ δεν σκέφτηκα να τον απατήσω, διότι με κάλυπτε απόλυτα. Έχουν περάσει 9 μήνες, και είναι ο τελευταίος με τον οποίο είχα σεξουαλική επαφή.
Λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρός, σε αυτή την περίπτωση όμως είναι διαφορετικό... σε απορρίπτουν γιατί σε θεωρούν άρρωστο. Τελευταία άρχισα και σκέφτομαι λίγο διαφορετικά. Μήπως αν με αγαπούσε πραγματικά, και αν είναι ο άνθρωπος της ζωής μου όπως λέω, δεν θα έμενε μαζί μου έτσι κι αλλιώς? Μήπως αυτός που θα αξίζει την αγάπη μου, θα πρέπει να με δεχτεί μαζί με το πρόβλημα μου?
Με εξαίρεση το ερωτικό θέμα, σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μου κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Αρκετές φορές πιάνω τον εαυτό μου να έχει περισσότερη θέληση για ζωή και δημιουργία από ότι παλιότερα!
Κατάφερα να ξυπνάω το πρωί και να πηγαίνω στη δουλειά μου με όρεξη. Είπα στον εαυτό μου "τώρα είσαι υγιής. Για τώρα, και για όσο θα είσαι υγιής, θα ζεις τη ζωή σου με αισιοδοξία και ενέργεια. Θα βοηθάς και θα δίνεις αγάπη στους γύρω σου. Θα χαίρεσαι την κάθε στιγμή που περνά, δημιουργικά".
Και στο κάτω-κάτω... αν αυτή η ασθένεια με οδηγεί στον θάνατο, μήπως είναι κανείς αθάνατος?
Έπειτα, ακούς μέρα παρά μέρα για καρκίνους, που σε αφήνουν στον τόπο μέσα σε λίγους μήνες-και δεν είναι λίγα τα περιστατικά. Ακούς για αυτοκινητιστικά... ένα σωρό θανατηφόρα γύρω μας.
Εγώ έχω μια σοβαρή ασθένεια, αλλά ελέγχεται. Τουλάχιστον έτσι λένε οι γιατροί. Δεν ξέρω αν μας παραμυθιάζουν κι αυτοί. Εγώ πάντως θα κάνω ότι περνά απο το χέρι μου για να την ελέγξω. Τα υπόλοιπα είναι αφημένα στη μοίρα.
Ένας οροθετικός αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα. Στο στάδιο που βρίσκομαι- το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι το ψυχολογικό. Είναι αρκετές στιγμές ασήκωτες, είναι όμως και άλλες καλύτερες.. που ξεχνιέσαι.
Στην αρχή, αυτό που με ανησυχούσε ήταν το ότι το είχα στο μυαλό μου συνέχεια. Στην κάθε μου κίνηση, σκεφτόμουνα αυτό. Εννέα μήνες μετά, είναι όπως το φοβόμουνα αρχικά. Δεν σου φεύγει ποτέ από το μυαλό, είναι πάντα εκεί κολλημένο. Απλά πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτή τη σκέψη. Και να βρίσκεις κάποιες στιγμές με τις οποίες να μπορείς να ξεφεύγεις λίγο.
Καλή δύναμη σε όλους και πάντα να είστε χαρούμενοι.
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
