ΞΕΘΩΡΙΑΖΟΝΤΑΣ
Αποφάσισα να σας πω... και τα δικα μου!
Πως να ξεκινήσω?
Ναι ετσι.
Βλέπουμε τηλεόραση με τον αντρα μου και πέφτουμε στο σποτάκι για το ΑΙDS.
Σοβαρεύω και τον ρωτάω ξαφνικά: ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ?
Ακολουθεί μια ολόκληρη συζήτηση: ΕΓΩ ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ ΕΧΩ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΥΣΤ..ΕΣ, ΜΠΛΑ, ΜΠΛΑ, ΜΠΛΑ.
Μετά από τρεις ημέρες, ένιωσα έναν επίμονο πόνο.
Ποναω και εχω ταυτόχρονα και πυρετο.
Παω στο νοσοκομειο, στη γυναικολογικη κλινικη.
Εξετασεις και παλι εξετασεις.
Πονάνε τα κόκκαλά μου και ο πυρετος δεν λέει να με αφησει.
Μου δίνουνε κάποιες αντιβιωσεις που δεν βοηθουν.
Μια εβδομαδα μετά ψαχνω τον αντρα μου.
Μονο διπλα μου δεν ειναι.
Το καλεσμα στο γραφειο του διευθυντη της κλινικης επεσε σαν βομβα.
Κατι σοβαρο, σκεφτηκα, συμβαινει.
Δεν επεσα και πολύ εξω.
Ακουγα τον πανιβλακα τον γιατρό να μου λεει οτι εχω ΑIDS, να με ρωταει με ποιους απατησα τον αντρα μου, οτι θα πεθανω, να τακτοποιησω τα παιδια και τις εκκρεμείς υποθεσεις μου, να ειδοποιησω τους γονεις μου.
Μονο τον νεκροθαφτη ξεχασε.
Εμεινα καγκελο φυσικά.
Εφυγα κακειν κακώς απο το γραφειο του και απο το νοσοκομειο.
Εφυγα με τις πιτζαμες μου, αλαφιασμενη, να παω στον αντρα μου να λουφαξω.
Μεσα στο ταξι περασε από μπροστά μου ολη η ζωη μου.
Μονογαμικη είμαι γαμωτο μου, ασχολούμαι με τα παιδια και τον αντρα μου. Σε μενα ελαχε?
Επειτα με έπιασαν οι τυψεις.
Ητανε Μεγαλη Πεμπτη και εγω στα γονατα να παρακαλαω τον θεο να με παρει.
Δεν αντεχα αλλο την ζωη μου και ειμαι ανικανη να βαλω τελος μονη μου.
Ναι, μαλλον με ακουσε.
Και μου εκανε δωρο αυτο που ζητησα,οχι οπως το ηθελα ομως.
Εφτασα στο σπιτι και κλαίγοντας, μοιραστηκα τον πόνο μου με τον αντρα μου.
Αυτος μαλλον το ηξερε ηδη ότι ήταν οροθετικος.
Τοσο μεγαλη η αγαπη του που δεν αντεχε να μην το μοιραστει και αυτο μαζι μου.
Αποφασισαμε να το παλεψουμε μαζι και στη τελικη να πεθανουμε μαζι.
Ρομαντικο, ε?
Δεν θα σας κουρασω με αλλες λεπτομερειες.
Θυμαμαι μονο τη μερα που πηγα στη μαμα μου.
Έφαγα με τα χερια από το φοβο μου. Δεν επιασα πηρουνι.
Εκανα φιλη μου τη χλωρινη, φοραγα γαντια στο μαγειρεμα, σταματησα να αγκαλιαζω και να φιλαω τα παιδια μου.
Είχα πλήρη ΑΓΝΟΙΑ.
Επιτελους μιλαμε με ενα γιατρο (τον σωτηρα μας).
Μας εξηγει τα παντα αναλυτικα.
Ξανα εξετασεις και στο τελος θεραπεια.
Ουτε θυμαμαι ποσα φαρμακα μου έγραψε.
"Κοκτειλ" το λεγανε.
Τελικά κατεβηκε μηδενικο το ιικο φορτιο, αλλά είχα διαροιες και εξαντληση.
Το άντεξα όμως. Μπραβο μου.
Ο συζυγος με ειχε εγκαταλειψει πλέον, μην αντεχοντας την υποψια οτι μπορει εγω... να τον ναρκωνα και να ετρεχα τα βραδια σε ραντεβου με άλλους.
Ειρωνια ε?
Ουτε ξερω που βρηκα δυναμη.
Μονη με δυο παιδια, κουρελι απο τα φαρμακα, να δουλευω, να ειμαι μεταξυ νοσοκομειου κα σπιτιου και η ατιμη να σταθω στα ποδια μου.
Απολαμβανοντας τη συμπαρασταση και τον σεβασμο των καλυτερων για μενα γιατρων διεγραψα το ΑΙDS απο τη ζωη μου.
Οι δικοι μου ανθρωποι, οι φιλοι τα αδελφια μου το εμαθαν.
Κανενας ρατσισμος.
Ηθελα οποιος ερχετε σπιτι μου να ξερει.
Μονο στη μαμα μου δεν το ειπα. Οχι αυτη δεν πρεπει να το μαθει ΠΟΤΕ.
13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.
Ναι, έχουν περασει 13 ολοκληρο χρονια απο τοτε.
Τα παιδια μου μεγαλωσαν και γνωριζουν για μένα.
Εχω μια σχεση με μη οροθετικο άντρα εδω και 10 χρονια.
Εχω τους φιλους μου, τους συγγενεις μου, ολους διπλα μου και ζω τρισευτυχισμενη.
Το μονο μελανο σημειο της ιστοριας ειναι η κακιστη συμπεριφορα των υπολοιπων γιατρων π.χ. οδοντιατρων, γυναικολογων που μεσα στη επισκεψη μου σκεφτοντουσαν (φωναχτα): αντε να πεθανεις πουθενα αλλου,η τι θες τωρα και τραβιεσαι, μια απλη περιοδοντιτιδα ειναι, τι τα θες τα δοντια?
Υ.Γ. Συγχωρεστε το συντακτικο και τη γραμματικη μου αλλα μια απλη καταθεση ψυχης ειναι.
M.A.
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
