Το Μάρτιο του 2011 διαπιστώθηκα θετικός και εγω, και η κοπέλα που είμαστε μαζί.
Πέρασα πολύ δύσκολα τα 2 πρώτα χρόνια μετά τη διάγνωση. Έφτασα μέχρι το σημείο πολλές φορές να ήθελα να δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό, αλλά δεν είχα τη δύναμη να το κάνω.
Είχα πολύ καλή στήριξη από τους γιατρούς του νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης.
Κάποια στιγμή εγώ και η κοπέλα μου, το ξεπεράσαμε και έφτασε ο καιρός που γελούσαμε πραγματικά.
Ήρθε και στη ζωή μας ένα μωράκι, μέχρι που τον ξεχάσαμε εντελώς τον ιό.
Όμως την πιο όμορφη μέρα της ζωής μας, την ημέρα που θα γεννούσε η γυναίκα μου το μωράκι μας, οι νοσοκόμες στο νοσοκομείο της πόλης που ζούμε τώρα, δυστυχώς έμαθαν ότι είχαμε τον ιό.
Δεν θα ξεχάσω πότε τον ρατσισμό που φάγαμε και ότι έκαναν μια έγκυο γυναίκα που ήταν στην ώρα της να γεννήσει, να κλαίει με λυγμούς.
Γελούσαν με τον πόνο μας.
Μας στοίχισε πάρα πολύ αυτό.
'Αναψε πάλι η φωτιά που είχαμε σβήσει.
Γιατί να μην υπάρχει κάποιος να τις βάλει στη θεση τους;
Είμαστε κι εμείς όπως όλος ο κόσμος. Γιατί να μας βλέπουν έτσι;
Ούτε εμείς θέλαμε να κολλήσουμε τον ιο. Σε οποιονδήποτε θα μπορούσε να συμβεί αυτό.
Μόλις δω ότι το μωράκι μου είναι καλά, θα το αφήσω σε σίγουρα χέρια, και θα δώσω ένα τέλος σε αυτή τη ζωή.
Ξεκίνησαν να μου μπαίνουν ιδέες να τελειώσω αυτή η ιστορία.
Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον κόσμο, τους σιχάθηκα όλους.
Δεν ήμουν ποτέ ναρκομανής και ούτε ομοφυλόφιλος!
Ένας απλός άνθρωπος είμαι.
Σημείωση webmaster: Ευχαριστούμε το προσωπικό του νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης που με αφορμή αυτή την εξομολόγηση, ανέλαβε δράση για παροχή πλήρους ψυχολογικής υποστήριξης στον ασθενή.