Οροθετικοί και μη αναγνώστες καλησπέρα!
Είμαι μόλις 18 χρονών και πριν από περίπου 2 μήνες διαγνώστηκα οροθετικός.
Θα έλεγα πως δεν το έμαθα με τον καλύτερο τρόπο καθώς ο ιατρός που μου το ανακοίνωσε δεν είχε την πολυτέλεια του χρόνου να με καθησυχάσει άμεσα.
Για την ακρίβεια δεν ήταν ένας ιατρός, ήταν μια ομάδα 5-6 ιατρών εκ των οποίων ο μία ήταν η αδερφή μου, που φυσικά δεν περίμενε κάτι τέτοιο και μέχρι να γίνουν οι επόμενες εξετάσεις για επαλήθευση της οροθετικότητας μου, διατηρούσε την σιωπή και την ψυχραιμία της και ήταν κοντά μου για όσο καιρό βρισκόμουν στο νοσοκομείο καθώς είχα εισαχθεί λόγω παρατεταμένου και πολύ υψηλού πυρετού και πλήρους αδυναμίας.
Η αλήθεια είναι πως ήμουν σχεδόν σίγουρος για το τι έχω, ακόμα πριν εισαχθώ στο νοσοκομείο καθώς ήταν ένα από τα πράγματα που φοβόμουν περισσότερο στη ζωή μου.
Ήταν η πρώτη εξέταση που είπα στην αδερφή μου να κάνει.
Όσο βρισκόμουν στο νοσοκομείο ήταν καθημερινά δίπλα μου η μητέρα μου και μερικοί άλλοι συγγενείς μου οι οποίοι με έβλεπαν στο στάδιο της πρωτολοίμωξης (χωρίς να το γνωρίζουν φυσικά) και με παρότρυναν να τρώω και να κυκλοφορώ στους διαδρόμους για να επανέλθω.
Δυστυχώς αντιμετώπισα μια αρκετά επίπονη πρωτολοίμωξη η οποία δεν με ωθούσε στο να κάνω απολύτως τίποτα.
Καθόμουν συντετριμμένος σε ένα κρεβάτι και ανυπομονούσα για τα αποτελέσματα των δεκάδων εξετάσεων στις οποίες υποβλήθηκα.
Όπως προανέφερα, ήταν ίσως αυτό που φοβόμουν περισσότερο στη ζωή μου.
Βεβαίως αυτό οφειλόταν στην αμφίδρομη σεξουαλικότητα μου και όπως φάνηκε στην ανικανότητα μου να ανιχνεύω τον κίνδυνο, να ψυχολογώ σωστά ανθρώπους και να προστατεύω τον εαυτό μου από τον ίδιο τον εαυτό μου.
Χαζό και αμέριμνο μα κυρίως νέο.
Έψαχνα την τύχη μου στις σχέσεις μέσω μιας γνωστής εφαρμογής για κινητά του κύκλου.
Ήδη έμπειρος από τα δήθεν οφέλη της εφαρμογής, έτυχε να συναντήσω έναν πολύ ελκυστικό άντρα 27 χρονών που έδειχνε εντυπωσιασμένος από την εμφάνιση μου.
Ούτε ερωτεύτηκα, ούτε τρελάθηκα, όμως ο ενθουσιασμός μου ήταν αρκετός για να δείξω εμπιστοσύνη και να προχωρήσουμε την "σχέση" μας σε νέο επίπεδο.
Ε.. και έγινε η πατάτα.
Ύστερα από δυο εβδομάδες λοιπόν άρχισαν τα αντίποινα.
Όταν μου ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα απλά άσπρισα, μούδιασα και σκέφτηκα "πεθαίνω".
Οι ιατροί καταρρακωμένοι από το νεαρό της ηλικίας μου, συμπεριέλαβαν μια μικρή ενημέρωση που δεν περίμενα: Η τακτική και καθημερινή λήψη των φαρμάκων μου θα απέτρεπε τον θάνατό μου σε 6 χρόνια περίπου όπως πίστευα σύμφωνα με την παραπληροφόρηση που είχα δεχτεί.
Φυσικά και ήξερα ότι αυτό δεν είναι απόλυτο αλλά ήταν κάτι στο οποίο μπορούσα να ελπίζω.
Ζήτησα απλά λίγο χρόνο με τον εαυτό μου.
Οι ιατροί προβληματισμένοι από την ανησυχητικά ήρεμη αντίδραση μου, έκαναν το παν για να βεβαιωθούν ότι δεν είχα αυτοκτονικές τάσεις.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα.
Είχα μίσος και οργή.
Ακόμα έχω αλλά όχι στην ίδια κλίμακα.
Αυτός ο άνθρωπος είχε καταστρέψει τη ζωή μου εσκεμμένα παρ' όλο που ισχυρίστηκε πως δεν ήταν ενήμερος της κατάστασής του.
Φυσικά απών της κατάστασης λόγω "επαγγελματικού ταξιδιού" ακόμα δεν έχουμε αντικρίσει ο ένας τον άλλο.
Με ελαφρώς δόλια μέσα που χρησιμοποίησα, συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος αυτός ανενόχλητος συνεχίζει να προσπαθεί να μολύνει με τον ιό του HIV άλλους ανθρώπους μέσω της άγνοιας του για την χρήση του προφυλακτικού (ωραία εκδίκηση μπράβο σου).
Αποφάσισα να μην ξοδέψω την ζωή μου (ή τουλάχιστον την μειωμένη κατά πολύ ζωή μου) κυνηγώντας τον.
Επικεντρώθηκα στην ανάρρωσή μου και αποφασίσαμε με την αδερφή μου να το κρατήσουμε κρυφό από την υπόλοιπη οικογένεια μου καθώς όπως καταλαβαίνετε με την παραπληροφόρηση που υπάρχει περί του θέματος θα είχα κλαμμένο φέρετρο βελανιδιάς και μόνο την αδερφή μου να μπορεί να με βάλει εκεί.
Με αρκετή δύναμη που βρήκα το είπα σε 2-3 πολύ κοντινούς μου ανθρώπους και με στηρίζουν καθημερινά μαζί με την αδερφή μου.
Η αλήθεια είναι πως τα φάρμακα που λαμβάνω καθημερινά δεν είναι αθώα και σε χρόνια χρήση, στην οποία θα υποβληθώ, έχουν αρκετές πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες όπως θα έχετε ενημερωθεί πολλοί.
Ίσως ακόμα το λέω μόνο και μόνο για να το πιστέψω, όμως το χειρότερο που έχω να κάνω, είναι να ζω την υπόλοιπη ζωή μου στις τύψεις την μιζέρια και την ανησυχία.
Απλά θέλει προσοχή και υπευθυνότητα (και σαφώς συνείδηση δεν σου φταίνε οι άλλοι επειδή έκανες εσύ την κουτσουκέλα σου και δεν πρόσεξες για οποιονδήποτε λόγο).
Κανείς δεν αξίζει να σκέφτεται πως πιθανότατα έχει σχετικά σύντομη ημερομηνία λήξης ιδίως από αυτήν την ηλικία.
Ευτυχώς είμαι φοιτητής σε μια σχολή που μου επιτρέπει με το ανάλογο μεταπτυχιακό να ασχοληθώ με την έρευνα στον κλάδο του AIDS και του HIV.
Μάλιστα είναι αυτό που θα παλέψω να κάνω την υπόλοιπη ζωή μου.
Ίσως πολλά μου όνειρα να μείνουν όνειρα, όμως η ζωή μου δεν τελειώνει άμεσα και η τεχνολογία των φαρμάκων και της ιατρικής εξελίσσεται πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε.
Παλέψτε με αυτό που έχετε μέσα σας και ζήστε όσο χαρούμενοι μπορείτε από αυτό.
Παλέψτε όσο μπορείτε για την συντροφικότητα, όσο πιο δύσκολο και να είναι και χωρίς να βλάπτετε τον σύντροφό σας.
Τα χάπια μπορεί να προσφέρουν μια α' ασφάλεια έναντι της μετάδοσης του ιού, αλλά πολλοί αναγνώστες καταλαβαίνουν πως το να παίζεις με τις πιθανότητες μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Θέλω να ελπίζω πως το κράτος και το υπουργείο υγείας θα καλύπτουν για πάντα τις ανάγκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όπως και της επιβίωσης των οροθετικών ατόμων καθώς και να στηρίζουν ανάλογα ερευνητικά προγράμματα στο άμεσο μέλλον.
Ελπίζω να έχω βοηθήσει με το παραπάνω κείμενο όχι μόνο οροθετικούς ανθρώπους αλλά και υγιείς.
Πρόληψη λέμε αλλά δεν προσέχουμε.
Εμπιστοσύνη για θέματα υγείας σε κανέναν παρά μόνο στις επιλογές σας.
Carpe diem !
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
