Είμαι φορέας του ιού HIV από τον Ιούνιο του 2003.
Οι σκέψεις και οι - ποικίλης μορφής - προβληματισμοί που είχα αλλά και έχω ακόμα για αυτό το θέμα, θεωρώ προσωπικά ότι μέσες άκρες δεν διαφέρουν και πολύ από τον καθένα και την καθεμία από όλους όσους μαθαίνουν κάποια στιγμή της ζωής τους ότι μολύνθηκαν.
Αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ είναι πιο σημαντικό για μένα και πραγματικά ελπίζω για όσους το διαβάσουν να λειτουργήσει αφυπνηστικά, είτε είναι είτε δεν είναι φορείς.
Πριν από δύο μήνες μέσω του Ίντερνετ και συγκεκριμένα από ένα site γνωριμιών, γνωρίστηκα και συναντήθηκα με ένα παιδί 22 χρονών.
Τον Μ****.
Ο Μ**** είναι και αυτός φορέας του ιού HIV και το γνωρίζει τα τελευταία δύο χρόνια.
Συζητήσαμε... πολύ... και μου είπε ότι εδώ και πολύ καιρό κάνει σεξ καθημερινά με 2-3 διαφορετικά άτομα, χωρίς όμως ποτέ να χρησιμοποιεί προφυλακτικό! Και ποτέ δεν ενημερώνει τους ερωτικούς του συντρόφους ότι είναι φορέας.
Είπαμε και πολλά άλλα που μπορείτε εύκολα να φανταστείτε.
Με εκνεύρισε αλλά αφού έφυγε από το σπίτι μου, το ξέχασα τελείως.
Κι εγώ συνήθιζα να αναζητώ νέους ερωτικούς συντρόφους, σαν να ήμουν σεξομανής. Με την ζωή που έκανα πριν μολυνθώ, δεν ήταν και μεγάλη έκπληξη ότι τελικά κόλλησα HIV.
Πριν δύο εβδομάδες, μέσα από το ίδιο site γνωριμιών, γνώρισα ένα άλλο παιδί. Επίσης φορέα.
Τον Κ.
Είναι ένα πάρα πολύ καλό και αθώο άτομο. Ιδιαίτερα άβγαλτο και με λίγες ερωτικές εμπειρίες, από ότι μου είπε.
Πριν από ένα μήνα έμαθε ότι είναι φορέας και πάνω στη συζήτηση διαπίστωσα ότι μάλλον το είχε κολλήσει από τον Μ****. Αυτό φάνηκε σιγά-σιγά στην κουβέντα από τα όσα λέγαμε. Όταν συνειδητοποίησα για ποιόν μου έλεγε ότι τον κόλλησε, πάγωσα. Ένιωσα ενοχές. Πολλές ενοχές.
Και ήμουν ένοχος... γιατί ήξερα για ένα άτομο με τόσο επικίνδυνη συμπεριφορά και δεν έκανα τίποτα απολύτως. Ενώ κάτι θα μπορούσα να κάνω. Αυτή τη στιγμή ο Μ**** συνεχίζει να αφαιρεί τα όνειρα και την ελπίδα από διάφορους ανθρώπους, καθημερινά.
Ελπίζω όχι για πολύ ακόμα γιατί εγώ και ο Κ. κάνουμε διάφορες κινήσεις για να περιοριστεί ο Μ****.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εντέλοι είμαστε όλοι συνυπεύθηνοι. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον κάθε Μ****, αλλά χρειάζεται να κάνουμε κάτι.
Α.
210-7222222
Υπουργείο Υγείας - Οδηγία Υ1/3239/2000
